شکل پرداخت قطعه ای عنصر مهمی است که نه تنها عملکرد تولید مثل ، بلکه عملکرد محرک را نیز انجام می دهد. این نوع پرداخت انگیزه کارکنان را برای دستیابی به نتایج بهتر در محل کار ایجاد می کند.
به طور سنتی ، پاداش به دو شکل وجود دارد: قطعه قطعه و زمان. دستمزد قطعه ای هنگامی استفاده می شود که لازم باشد شاخص های کمی نتیجه کار را در نظر بگیریم. این فرم توسط سازمانهایی استفاده می شود که می توانند این شاخصها را به وضوح ثبت کنند.
میزان درآمد در صورت پرداخت قطعه قطعه به ازای واحد تولید یا کار انجام شده با نرخ قطعه پرداخت می شود. قیمت ها بر اساس نرخ تعرفه محاسبه می شوند که از دسته این نوع کارها و نرخ های تولید مشخص ، تشکیل شده است. زمان.
فرم قطعه قطعه از پاداش
1) مستقیم دستمزد قطعه قطعه. دستمزد بر اساس نرخ تعرفه در واحد زمان کار شده و زمان تعیین شده توسط نرخ تولید محاسبه می شود. نرخ قطعه با تقسیم نرخ تعرفه بر نرخ تولید تعیین می شود.
2) دستمزد غیرمستقیم. درآمد بسته به میزان تولید پرسنل اصلی کار برای مقدار محصولات یا میزان کار انجام شده توسط شرکت محاسبه می شود. این دستمزدها ، به طور معمول ، به کارمندان مزارع خدمات و صنایع کمکی پرداخت می شود.
3) دستمزد پاداش قطعه. علاوه بر درآمد با نرخ قطعه مستقیم ، پاداش علاوه بر این برای دستیابی به شاخص های کمی و کیفی دریافت می شود.
4) دستمزد قطعه ای. کار اصلی با نرخ مستقیم قطعه پرداخت می شود ، و هنگامی که بیش از حد معمول کار می کند - با نرخ بالاتر.
5) دستمزد یکجا. قیمت ها برای کل دامنه کار تعیین می شوند ، و نه برای اقدامات فردی و عملیاتی. به عنوان مثال ، با چنین سیستم پاداش ، کارمند پاداش کمتری را برای اتمام کار دریافت می کند.
جوانب مثبت و منفی دستمزد قطعه قطعه
مزیت فرم اجاره بهای قطعه ای این است که کارمند یک فرصت واقعی برای افزایش درآمد خود از طریق افزایش بهره وری نیروی کار یا انجام کار بیشتر دارد. در این حالت ، سودمندی کارمند کاملاً به توانایی ها و خواسته های او بستگی دارد.
اما با وجود جذابیتی که دارد ، نوع پرداخت قطعه اشکالاتی دارد. بنابراین ، کارفرما ممکن است عواملی مانند بیماری ، خرابی تجهیزات ، شرایط آب و هوایی را در نظر نگیرد. عیب کارفرما ممکن است این باشد که هنگام تعقیب کمیت ، کارمندان کیفیت را فراموش کنند.
