کلمه Trade-Unions در ترجمه از انگلیسی به معنی "اتحادیه کارگران" است. سه قرن پیش اولین اتحادیه های کارگری به این ترتیب خوانده شد. آنها در اواسط قرن 18 در انگلستان ظاهر شدند. در زبان های دیگر ، چنین انجمن های کارگری نام خاص خود را دارند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
اولین اتحادیه های کارگری در دوران انقلاب صنعتی در انگلستان پدید آمدند. آنها بافندگان را متحد کردند. سپس نمایندگان مشاغل دیگر اتحادیه های خود را تشکیل دادند. انگلیس در آن زمان یکی از توسعه یافته ترین کشورها در اروپا بود. تقسیم کار سرمایه داری زودتر از مناطق دیگر در جزایر انگلیس شکل گرفت. در عین حال ، میزان پاداش نیروی کار در یک صنعت خاص مشخص نشده است. دستمزدها کاملاً به خواسته های کارفرما وابسته بود ؛ و با هیچ قانونی تنظیم نمی شد. اولین اتحادیه های کارگری دستیابی به دستمزدهای کافی برای کار را برای خود تعیین کردند. اتحادیه های کارگری که بعداً "اتحادیه های کارگری قدیمی" نامیده شدند ، کارگران همان حرفه را متحد کردند. سنت های صنفی قرون وسطایی هنوز کاملاً از بین نرفته بود ، بنابراین اصل تشکیل اتحادیه های کارگری صنفی بود.
گام 2
در قرن نوزدهم ، کارگران مشاغل مختلف دائماً برای حقوق خود می جنگیدند. بر این اساس ، اتحادیه های کارگری نیز توسعه یافتند. در اواخر دهه 1980 اتحادیه های کارگری جدیدی در انگلستان پدید آمدند. اصل شکل گیری تغییر کرده است - به یک اصل تولیدی تبدیل شده است. افراد صنف مختلفی که در یک صنعت کار می کنند می توانند به اتحادیه صنفی بپیوندند. تفاوتی که با اتحادیه های کارگری "قدیم" وجود داشت این بود که اتحادیه های جدید کارگران را از هر صلاحیت ، از جمله افراد غیرماهر ، می پذیرفتند. هر دو نوع اتحاد به طور همزمان وجود داشت تا اوایل قرن گذشته ، زمانی که اختلافات بین آنها کاملاً پاک شد.
مرحله 3
اتحادیه های کارگری در سایر کشورها با توجه به زبان انگلیسی ایجاد شدند. در اواسط قرن 19 آلمان ، چندین انجمن حرفه ای کارگران وجود داشت. در ایالات متحده آمریکا ، همزمان اتحادیه کارگری "شوالیه های کار" که بر اساس اصل اتحادیه کارگری بنا شده بود ، ظاهر شد. در آغاز قرن گذشته ، این سازمان با سازمان دیگری جایگزین شد - فدراسیون کار آمریکا ، که تا به امروز وجود دارد. تعداد کارگرانی که اتحادیه های کارگری را تشکیل می دهند در طول سال ها متفاوت بود. به طور متوسط ، در پایان قرن نوزدهم ، تقریباً بیش از نیمی از افرادی که در بخش تولید مشغول به کار بودند اعضای این اتحادیه ها بودند.
مرحله 4
در ابتدا اتحادیه های کارگری اتحادیه هایی با مطالبات صرفاً اقتصادی بودند. شعارهای سیاسی در اواخر قرن نوزدهم ظاهر شد و اندکی قبل از جنگ جهانی اول رایج شد. شدیدترین تأثیر سیاسی بر تشکل های کارگری توسط مارکسیست ها و آنارشیست ها اعمال شد.
مرحله 5
در طول قرن نوزدهم ، اتحادیه های کارگری سعی در اتحاد داشتند. برای مبارزه کارگران برای دستیابی به حقوق خود ، یک مرکز هماهنگی لازم بود و در سال 1868 ظاهر شد. کنگره اتحادیه های کارگری بود. در آغاز قرن بیستم ، انجمن های صنفی بین المللی آغاز به کار کردند. یکی از اولین اتحادیه کارگران صنعتی اتحادیه جهانی در شیکاگو در سال 1905 تشکیل شد. در سال 1925 ، انجمن بین المللی کارگران تشکیل شد. آناركو سندیكالیست ها تأثیر شدیدی بر او داشتند. Profintern تقریباً بیست سال وجود داشت. مرکز آن مسکو بود. این سازمان تحت تأثیر کمینترن قرار گرفت. اتحادیه های صنفی هنوز وجود دارند و وظیفه اصلی آنها مبارزه برای شرایط مناسب کار است.
