محتوای مقدار زیادی مواد مضر در هوای محل های صنعتی بر سلامت کارگران تأثیر منفی می گذارد. به منظور تعیین سطح آلودگی ، قوانین بهداشت صنعتی نظارت منظم بر هوا در منطقه کار را تجویز می کند. تمام روش های اندازه گیری موجود را می توان به طور مشروط به دو گروه آزمایشگاهی و اکسپرس تقسیم کرد.
ضروری
- - کاغذ واکنشی (روش گرماسنجی) ؛
- - لوله نشانگر (روش کالومتری خطی) ؛
- - هر وسیله ای برای تجزیه و تحلیل مواد مضر (آنالیز کننده گاز).
دستورالعمل ها
مرحله 1
ساده ترین روش اکسپرس برای تعیین مواد مضر در هوا ، کالومتریک است. برای اندازه گیری ، کاغذ واکنشی گرفته می شود که در محیط کار قرار می گیرد. مواد مضر روی کاغذ تأثیر گذاشته و رنگ آن را تغییر می دهند. غلظت ماده مضر با ارزیابی شدت رنگ آمیزی کاغذ تعیین می شود.
گام 2
روش بیان دیگر ، کالومتریک خطی است. لوله های نشانگر / آنالیز کننده های گاز از انواع مختلف برای اندازه گیری استفاده می شود (UG-2 - جهانی ؛ GHP-ZM - برای تعیین مونوکسید کربن ، دی اکسید کربن ، اکسیژن و سایر موارد). حجم معینی از هوا از طریق یک لوله نشانگر منتقل می شود ، که با یک جاذب جامد مخصوص پر شده است - پودری که به طور انتخابی گازها را جذب می کند و متناسب با غلظت ماده مضر رنگ آن را تغییر می دهد.
مرحله 3
روشهای آزمایشگاهی برای اندازه گیری مواد مضر وجود دارد: کروماتوگرافی ، فوتوکالومتریک ، لومینسانس ، طیف سنجی ، قطب نگاری. در اتاق تولید هوا گرفته می شود و به آزمایشگاه تحویل داده می شود و در آنجا اندازه گیری می شود. این روش ها دقیق ترین هستند ، اما استفاده از آنها نیاز به حضور در آزمایشگاه ابزار اندازه گیری ویژه و آموزش های ویژه دارد ، بنابراین آنها چندان گسترده نیستند.
مرحله 4
روش دیگر برای اندازه گیری مواد مضر ، دستگاه های نظارت دائمی است که در تاسیسات تولیدی نصب می شوند. این موارد عبارتند از: GSM-1M (آنالیز کننده فوتوالکتریک دی اکسید گوگرد) ، Sirena-2 (آنالیز کننده آمونیاک) ، فوتون (آنالیز کننده سولفید هیدروژن) ، FKG-3M (آنالیز کننده کلر). چنین دستگاه هایی با امکان افزایش غلظت مواد مضر در مکان های صنعتی نصب می شوند. این دستگاه ها به طور خودکار سطح مواد مضر را در دینامیک ثبت می کنند.
