وقتی سازمانهایی در قالب شرکتهای با مسئولیت محدود ایجاد می شوند ، تفاهم نامه منعقد می شود. این توافق نامه دارای یک سند سازنده نیست ، بنابراین از آن به عنوان یک معامله معمول قانون مدنی تعبیر می شود.
قرارداد تشکیل دهنده توسط شرکت کنندگان سازمان در قالب یک شرکت با مسئولیت محدود در مرحله ایجاد آن منعقد می شود. انعقاد این توافق نامه پیش شرط ثبت و فعالیتهای بعدی شخص حقوقی نیست ، بنابراین مسئله انجام این رویه به صلاحدید موسسین واگذار می شود.
هنگام تشکیل شرکت های سهامی ، می توان قرارداد مشابهی را منعقد کرد که به آن توافق نامه ایجاد شرکت گفته می شود. توافق نامه سازنده وضعیت یک سند سازنده را ندارد ، برای اجرای حقوق خود ، برای انجام تعهدات ، به نهادهای مختلف دولتی ارائه نمی شود.
چگونه می توان یک تفاهم نامه منعقد کرد؟
برای انعقاد تفاهم نامه همکاری ، اعضای آینده شرکت باید در مورد کلیه شرایط اساسی آن توافق کنند. معمولاً این توافق نامه قبل از رسمی شدن منشور شخص حقوقی امضا می شود ، گاهی اوقات در تفاهم نامه به منشور ارجاع می شود که برخی از مفاد این معامله را تکمیل و رمزگشایی می کند.
موارد اصلی که هنگام امضای تفاهم نامه توافق می شود و در متن آن ثابت شده است ، شرایط انتقال املاک به سازمان ایجاد شده ، مشخصات شرکت موسسان در این شرکت ، قوانین توزیع سود ، زیان ، روشهای مدیریت شرکت و سایر نکات قابل توجه. پس از آن ، بنیانگذاران متن کتبی توافق نامه را تهیه می کنند که توسط هر یک از آنها امضا می شود. پس از توافق بین شرکت کنندگان ، تفاهم نامه لازم الاجرا می شود.
چه مواردی را می توان در تفاهم نامه قرار داد؟
از نظر ساختاری ، تفاهم نامه همکاری معمولاً شامل یک قسمت مقدماتی ، اصلی و نهایی است. در قسمت مقدماتی ، هدف از انعقاد قرارداد ذکر شده است ، طرفین آن نامگذاری می شوند ، نام ، شکل سازمانی و حقوقی شخص حقوقی ایجاد شده آورده شده است. همچنین در این بلوک ، اطلاعاتی در مورد نوع فعالیت و محل شرکت آینده ثبت می شود.
قسمت اصلی شرح تعهدات شرکت کنندگان ، روش تشکیل اموال شرکت ، ویژگی های تشکیل نهادهای مدیریتی ، روش توزیع سود و سایر موارد مهم است. در قسمت آخر ، شرکت کنندگان در مورد روش حل اختلافاتی که ممکن است در آینده بوجود آید ، توافق می کنند و همچنین شرایط تغییر احتمالی ، فسخ قرارداد را بعدا تعیین می کنند.
