قرارداد از لحظه ای که طرفین آن در قرارداد در قرارداد خاتمه قرارداد تعیین می کنند ، فسخ شده تلقی می شود. در صورت فسخ قرارداد با تصمیم دادگاه ، تاریخ خاتمه تعهدات ، تاریخ لازم الاجرا شدن عمل قضایی است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
این توافق نامه باید از تاریخی که طرفین خود در توافق نامه خاتمه آن قید کرده اند ، در نظر گرفته شود. با توافق طرفین ، قرارداد مجاز است در هر زمان فسخ شود ، اساس خاتمه رابطه در این مورد تعیین کننده نیست. دلیل ارائه هر یک از طرفین با پیشنهاد فسخ قرارداد اغلب نقض قابل توجه شرایط آن ، تغییر جدی در شرایطی است که در آن منعقد شده است و سایر عوامل است.
گام 2
اگر در توافق نامه شرطی در مورد امتناع یک جانبه از انجام تعهدات توسط یکی از طرفین وجود داشته باشد ، توافق در زمان تعیین شده توسط این شرط فسخ در نظر گرفته می شود. معمولاً این لحظه با ارسال یک اعلان توسط یک طرف توافق نامه به طرف دیگر همراه است. اعلان مشخص شده از قصد خودداری از انجام تعهدات مندرج در توافق نامه به طور یک جانبه مطابق با شرط خاصی از این توافق نامه خبر می دهد.
مرحله 3
وقتی قرارداد در دادگاه خاتمه می یابد ، لحظه فسخ تعهدات ، لازم الاجرا شدن عمل قضایی است که موجب فسخ قرارداد شده است. تصمیمات دادگاه پس از یک ماه از تاریخ تصویب کامل ، در صورت عدم درخواست تجدیدنظر از طرف ، لازم الاجرا می شود. اگر شکایت مذکور همچنان ثبت شود ، تاریخ تصمیم دادگاه تجدیدنظر لحظه لازم الاجرا شدن عمل قضایی در نظر گرفته می شود (اگر این مصوبه تصمیم فسخ قرارداد را تأیید کند).
مرحله 4
وجود تعهدات اضافی که با فسخ به طرفین قرارداد تحمیل می شود ، تأثیری در لحظه فسخ ندارد. بنابراین ، در صورت امتناع یک طرفه از قرارداد ، طرف مقابل که با چنین ابتکاری عمل کرده است اغلب موظف است خسارات ناشی از این امتناع را به طرف مقابل جبران کند. در صورت انجام به موقع این تعهد ، قرارداد همچنان فسخ شده تلقی خواهد شد ، اما طرف دیگر آن حق مطالبه قضائی از شخص مکلف را برای پرداخت وجوه یا تأمین اموال خاص خواهد داشت.
مرحله 5
توافق فسخ بین طرفین از طریق تبادل اسناد قابل اجرا است. در این حالت ، قرارداد از لحظه مشخص شده در پیشنهاد طرف مقابل که ابتکار قطع رابطه را به عهده گرفته است ، فسخ می شود. پیش نیاز این کار دریافت نامه پاسخ طرف مقابل قرارداد با رضایت صریح درباره فسخ آن در بازه زمانی پیشنهادی است.
