تنظیم وصیت نامه به هیچ وجه اجباری نیست. گرچه همین سند تضمین کننده این است که "هر آنچه با زحمت شکستن به دست آورده اید" پس از عزیمت به دنیای دیگر خاکستر نخواهد شد. بنابراین ، مهم است که سرنوشت همه "خوب" خود را از قبل و به طور مستقل تعیین کنید.
تنها در حضور سردفتر اسناد رسمی می توان وصیت نامه را تنظیم کرد. او سندی را که ایجاد کرده اید تأیید می کند. و اگر خودتان نمی خواهید یا نمی توانید بنویسید ، دفتر اسناد رسمی با وجدانی تمام خواسته های کلامی شما را به کاغذ منتقل می کند ، اما فقط در حضور شاهدان. وصیت نامه تنظیم شده را با دست خود امضا کنید یا آن را به شخصی که به خوبی می شناسید بسپارید و در همان زمان دلایل عدم توانایی امضای سند را برای سردفتر اسناد رسمی توضیح دهید. فراموش نکنید که در وصیت نامه مکان و تاریخ تصدیق آن را ذکر کنید. در غیاب آنها ، دادگاه سند تهیه شده توسط شما را فاقد اعتبار می داند ، اگر نمی خواهید کسی قبل از موعد از "آخرین وصیت نامه" شما مطلع شود ، وصیت نامه بسته کنید. خودتان آن را بنویسید و امضا کنید. سند را در یک پاکت قرار دهید و آن را با دقت مهر و موم کنید. خود پاکت نامه را امضا کنید و از دو شاهد بخواهید که همین کار را انجام دهند. سردفتر وصیت نامه مهر و موم شده شما را در پاکت دیگری قرار می دهد ، وی مشخصات ، مکان و تاریخ پذیرش وصیت نامه ، نام خانوادگی ، نام ، نام خانوادگی و اقامت هر دو شاهد را بر روی آن می نویسد. هنگام تنظیم وصیت نامه ، به یاد داشته باشید که قانون حقوق تصرف در ارث را تا حدودی محدود می کند. در سند ، قطعاً "سهم اجباری" باید رعایت شود. این بدان معنی است که حداقل نیمی از دارایی باید به والدین ، همسران و فرزندان معلول وصیت شود. در صورت عدم رعایت قانون "سهم الزامی" ، ممکن است وصیت نامه توسط خویشاوندان متخلف در دادگاه مورد اعتراض قرار گیرد. همچنین می توان با اثبات اینکه "موصی هنگام تنظیم سند" کمی از ذهن او خارج شده است ، اراده را به چالش کشید. برای جلوگیری از چنین مشکلاتی ، قبل از تنظیم وصیت نامه ، معاینه روانپزشکی را انجام دهید و نتیجه را به سند کتبی پیوست کنید. تخلفات و اشتباهات موجود در وصیت نامه اصلی ترین دلیل بی اعتبار بودن سند در دادگاه است.
