تقسیم یک آپارتمان در مالکیت مشترک پس از تعیین سهم متعلق به هر مالک مجاز است. پس از چنین عزمی ، می توانید سهم سررسید را به نوع خود اختصاص دهید یا از مالکان دیگر غرامت مالی دریافت کنید.
اگر مالکیت مشترک یک آپارتمان وجود داشته باشد ، یکی از مالکان اغلب می خواهد سهم خود را برای استفاده و دفع بعدی اختصاص دهد یا برای آن غرامت دریافت کند. اگر در ابتدا اندازه سهام کلیه مالکان مشخص نشده باشد ، سهام هر یک از آنها برابر است.
شرکت کنندگان در مالکیت مشترک ممکن است با انعقاد یک توافق نامه خاص ، سایزهای دیگری را تهیه کنند. اگر هر یک از شرکت کنندگان با توجه به روال تعیین شده توسط قانون مدنی ، بهبود قابل ملاحظه ای در آپارتمان ایجاد کرده باشد ، پس باید هزینه سهم وی با افزایش این سهم افزایش یابد.
روش تقسیم یک آپارتمان در مالکیت مشترک
هر یک از مشارکت کنندگان در املاک مشترک حق مطالبه تخصیص سهم خود از یک آپارتمان در مالکیت مشترک را دارد. در صورت توافق مناسب با مالکان دیگر ، چنین تخصیصی بر اساس قرارداد منعقد شده انجام می شود. اگر توافق با سایر شرکت کنندگان در مالکیت مشترک آپارتمان امکان پذیر نبود ، پس مالک علاقه مند می تواند به دادگاه مراجعه کند.
در این حالت ، تخصیص براساس تصمیم دادگاه که براساس نتایج رسیدگی به پرونده اتخاذ شده ، انجام می شود. گاهی اوقات تخصیص یک سهم به دلایل عینی غیرممکن است (به عنوان مثال ، حضور چندین صاحب یک آپارتمان یک اتاق) ، بنابراین دادگاه ممکن است سایر مالکان را به پرداخت غرامت به مشارکت کننده ای که مایل به تخصیص سهم خود است ، ملزم کند.
بعد از تصمیم دادگاه چه اتفاقی می افتد؟
پس از تصمیم دادگاه در مورد تخصیص سهام ، باید منتظر قانونی شدن آن بمانید. سپس شرکت کننده علاقه مند می تواند به مقامات ثبت نام مراجعه کند ، که تغییرات لازم را در ثبت ایجاد می کند و گواهی مالکیت جدید را بر اساس عمل قضایی مشخص شده صادر می کند. اگر با تصمیم دادگاه تعهدی برای سایر شرکت کنندگان در مالکیت مشترک یک آپارتمان برای پرداخت غرامت تعیین شود ، باید مقادیر مشخصی از هر مالک دریافت شود ، پس از آن مالکیت این شخص خاتمه یافته تلقی می شود.
به عنوان یک قاعده کلی ، برای دریافت غرامت ، به جای اختصاص واقعی سهم در املاک و مستغلات ، رضایت مالک که ادعای چنین تخصیص را دارد لازم است. با این حال ، در برخی موارد ، دادگاه حتی در صورت عدم وجود این رضایت نامه می تواند تصمیم به پرداخت خسارت (به عنوان مثال ، اگر تخصیص سهم غیرممکن است و علاقه ای به استفاده از دارایی از طرف متقاضی وجود ندارد) باشد.
